Ścieżką rowerową opuszczam miasto i zmierzam na wschód – w kierunku Anglii. Prowadzi ona, jakże by inaczej, polami, lasami, a nawet od czasu do czasu trafi się jakiś wąwóz. Momentami bywa mokro i ślisko, a już szczególnie niebezpieczne jest na zjazdach i zakrętach. Myślę, że starty bieżnik w oponach nie pozostaje tu bez wpływu. Na następny wyjazd muszę usprawnić i pozmieniać parę rzeczy, ale o tym za może za później.
Walia pomimo swojej maleńkości i stosunkowo niewielkiej liczbie „rzeczy”, które może zaoferować turystom jest moim zdaniem naprawdę perełką wartą odkrycia i odwiedzenia. Pod względem krajobrazowym, przyrodniczym, kulturowym, historycznym, a także dla amatorów aktywności na świeżym powietrzu ma naprawdę sporo do zaoferowania. Pomimo, że spędziłem w niej stosunkowo niewiele czasu i tylko ją „przejechałem” to wywarła na mnie duże wrażenie. Zdaję sobie jednakże sprawę, że ten kierunek nie jest może typową destynacją turystyczną ale nie mniej jednak zdecydowanie warto się w niej rozsmakować. Gwarantuję, że nie zawiedzie.@namteH -> W przemokniętych ubraniach możesz jechać tak długo jak tylko chcesz
:P A tak bardziej serio to miałem na sobie kilka warstw i ta najbardziej zewnętrzna była względnie wodoodporna. Oczywiście po całym dniu jazdy albo się zapocisz albo przemokniesz i wtedy i tak jesteś mokry i tak. Dopóki jednak się ruszasz, jedziesz to jest Ci ciepło. Najgorzej żeby się zatrzymać, wtedy wychładzasz się dość szybko. Dużo zależy jeszcze od wiatru. Jak się dobrze ubierzesz, od butów po głowę to jesteś w stanie jechać w deszczu cały dzień, a ile dasz radę i kiedy powiesz sobie dość to kwestia dość indywidualna. Reszta to był namiot. Tylko 3 noclegi WS + 2 noce w Londynie u znajomych.
@Donovaninho -> Aż tak źle nie było żeby było wszystko zamknięte lub nic nie było. Skandynawia pod tym względem jest gorsza. Jedyna taka sytuacja, gdy skończyła się benzyna w kuchence, a denaturat nie chciał się palić i zostaliśmy z lekko ciepłym makaronem. Wówczas do najbliższego sklepu i stacji benzynowej było 70km, ale o ile dobrze pamiętam była to sobota lub niedziela to udało się do 16 dotrzeć do sklepu, a stacja była samoobsługowa. Nie dziwię się, że w Iranie karmili tę dziewczynę, choć ostatnio spotykałem tam rowerzystów i nie wspominali nic
:P
PS Dzięki za feedback co do zdjęć, od następnej relacji się poprawię
:DAnglia
Do Anglii, a dokładniej do Kumbrii – jednego z najpopularniejszych turystycznych regionów kraju wjeżdżamy od północnego-zachodu. Park Narodowy Lake District, który będzie stanowił cel naszej wizyty w tej części Anglii to kraina lasów i jezior. Tego nie mogliśmy ominąć.
Nasz gospodarz Tom, który ugościł nas na kolejną noc w trakcie wycieczki, opowiada nam o okolicy, a na koniec odprowadza nas na swoim rowerze ładnych paręnaście kilometrów w głąb parku i pokazuje boczne drogi, którymi spokojnie jedziemy dalej. Niektóre z nich są tak bardzo boczne, że drogę zagradzają pozamykane na skobel furtki, które zapobiegają rozchodzeniu się owiec poza wyznaczony teren. Nie stanowi to jednak żadnego problemu, po prostu trzeba zejść z roweru, otworzyć bramkę, przejechać i zamknąć ją za sobą lub po prostu puścić luźno by zamknęła się sama.
Od zachodu objeżdżamy jezioro Windermere. Z tej strony jest jakby mniej turystów, a ruch samochodowy znikomy. Wzdłuż dróg ciągną się kamienne murki, wysokie żywopłoty, a gdzieś między tym wszystkim odnajdujemy krzaki jeżyn pełne owoców. Jest ich tak dużo, że można czerpać garściami. Zbieram na zapas – będą do kisielu na wieczorną kolację.
Mam wrażenie, że w Anglii każda droga, pole, posesja są ogrodzone kamiennym murem. Zauważalnie więcej ich tu jest aniżeli w Szkocji. Zmieniło się też obowiązujące prawo, niestety na naszą niekorzyść. O ile Szkocja dopuszcza nocowanie na dziko, nawet na tych ogrodzonych polach, o tyle w Anglii nie jest to uregulowane prawnie i jakby bardziej nielegalne. Oczywiście nie jest to problem w przypadku chęci rozbici namiotu na jedną noc w ustronnym miejscu, ale powoduje zwiększony niepokój jak taka sytuacja może zostać odebrana.
Za Lake District rozdzielamy się z Ewą i kontynuuję jazdę samotnie w kierunku wschodnim. Chcę jeszcze przejechać przez Park Narodowy Yorkshire Dales, który swoją drogą bardzo mi się podoba. Niby nic takiego, zwykłe wzgórza, wioski przecięte wąską drogą, ale atmosfera jaką odczuwam jest nieprzeciętna. Ponownie pola, lasy, pagórki, pasące się owce, domy zbudowane z kamienia pamiętające nierzadko czasy kilka wieków wstecz i wszystko to otoczone kamiennymi murkami. Od czasu do czasu przez takie brukowane wioski przepływa mały potok, a nad nim rozciąga się, jakżeby inaczej – kamienny most spinający dwa brzegi. Choć bywało też tak, że droga przecinała strumyk i prowadziła przez najprawdziwszy bród i po prostu przejeżdżałem wtedy przez wodę.
Mimo, że droga wiedzie pod górę to jestem bardzo zachwycony okolicą. Myślę, że jadąc autem nie byłbym w stanie tego tak odebrać, bo na rowerze mam okazję delektować się okolicą przez kilka godzin. Tyle właśnie czasu potrzebuję by przejechać przez sporą część parku. Autem natomiast przeciąłbym go w parę minut i nawet nie zauważył tego, co wyłapałem różnymi zmysłami jadąc rowerem.
Szczęśliwie się składa, że moi znajomi mieszkający od paru lat w Australii są obecnie w domu, w okolicach Manchesteru i właśnie jadą na wakacje do Szkocji. Mamy zatem okazję się spotkać. Od dwóch tygodni, tzn. odkąd tylko przyleciałem do Zjednoczonego Królestwa planowaliśmy jak i gdzie się umówić tak abyśmy zdążyli się spotkać przed ich wyjazdem na urlop. Udaje nam się właśnie po drodze, tuż przy Yorkshire Dales. Matta dostrzegam jeszcze zanim zdążył zaparkować. Ze swoimi jasnymi włosami rzuca się w oczy. Poza tym, ile aut w Anglii ma na dachu deskę do surfowania?
Żadne z nas nie ma dużo czasu, ale dość szybko nadrabiamy zaległości w rozmowie. Szczęśliwie się składa, że Matt i Yilang lecą w październiku do Nowej Zelandii na kilka miesięcy, więc będzie kolejna szansa na spotkanie. Oby tym razem dłuższe.
Manchester decyduję się ominąć żeby już nie dokładać sobie drogi ale z ciekawości decyduję się na Liverpool. Szczerze mówiąc szybko tej decyzji żałuję. Nie dlatego żeby Liverpool był jakimś odrażającym i paskudnym miejscem, bo tak nie jest, ale dlatego, że jazda załadowanym rowerem po mieście nie należy do najprzyjemniejszych. Ahh, czy wspomniałem już, że środkowa zębatka z przodu jest tak zużyta, że łańcuch jej prawie nie łapie i muszę sobie radzić naokoło? Ano właśnie. To także utrudnia szybkie ruszanie spod świateł.
Co do samego Liverpoolu to przejeżdżam tylko przez Albert Dock i oglądam nabrzeże. Wszędzie czuć ducha Beatlesów, którzy wydaje się jakby tutaj byli szczególnie nieśmiertelni.
Wyjazd z miasta, a raczej przeprawa przez rzekę Mersey nie jest możliwa, bo dwa tunele, które prowadzą na drugą stronę są stricte tylko dla ruchu samochodowego. Zostaje mi więc prom na drugi brzeg. Z poziomu wody mam jeszcze jedną, ostatnią okazję obserwować nabrzeże wraz z budynkami, które teraz ładnie prezentują się w popołudniowym świetle.
Droga do Chester, bo tam właśnie zmierzam przed odbiciem w stronę Walii upływa mi bardzo dobrze i w mieście melduję się jakieś dwie godziny później. Zatrzymuję się na chwilę by rozejrzeć się po centrum i ruszam w stronę Walii.
Drugi raz ponownie do Anglii wjeżdżam od strony Chepstow przez most Severn, po którym na szczęście prowadzi ścieżka rowerowa. Dopiero potem sprawa się komplikuje i nie ma jednej prostej drogi by ominąć Bristol. Całe szczęście, że ścieżka rowerowa ciągnie się dalej i całkiem sprawnie nie tylko wjeżdżam nią do miasta, ale i z niego wyjeżdżam. Ponadto między Bristolem, a Bath poprowadzono kolejną ścieżkę rowerową w miejsce starej linii kolejowej. Ruch jaki na niej panuje jest przeogromny. Każdy dokądś pędzi.
Pierwotnie planowałem zjechać trochę na południe i zobaczyć Stonehenge. Byłem już nawet bardzo blisko, bo zaledwie 20km ale zrezygnowałem i zmieniłem plany. Po pierwsze, poprzedni dzień dał mi trochę w kość i nie dość, że przemokłem po prawie pół dnia jazdy w deszczu to na koniec dnia kuchenka całkowicie odmówiła posłuszeństwa i zamiast ciepłej kolacji, na którą ostrzyłem sobie już wcześniej zęby zostałem o suchym prowiancie. Już wcześniej były problemy ze słabym ciśnieniem podczas gotowania i zapychała się. Tym razem jednak wygląda na to, że zapchała się na stałe i żadne czyszczenie nie pomaga. Jakby tego było mało to podczas rozkładania i naciągania namiotu na silnym wietrze złamał się jeden plastik stabilizujący stelaż poprzeczny. Niby drobiazg, ale w namiocie takiej klasy nie powinno się coś takiego stać.
Niebo wygląda jakby zaraz znów miało zacząć padać, więc rezygnuję ze Stonehenge i wybieram The Cotswolds – obszar o wybitnym pięknie naturalnym (AONB – Area of Outstanding Beauty). W skład tego obszaru wchodzi wiele wiosek i miasteczek na terenie Zjednoczonego Królestwa, które podlegają specjalnej ochronie. Wioski te rozrzucone są wśród pofalowanych wzgórz południowo-środkowej Anglii i zwykle zbudowane są z kamienia. Z początku nie mogłem zrozumieć co to jest to całe Cotswolds i gdzie je znajdę. Dopiero po czasie pojąłem, że to jest to wszystko, co dookoła. W skład AONB wchodzą między innymi takie perełki jak Stow-on-The-Wold, Bibury ze swoją Arlington Row, Burford, Cirencester, Moreton-in-Marsh czy Bradford on Avon. Wszystkie są przepiękne i gdyby nie samochody to można by pomyśleć, że czas się w nich zatrzymał. Nie jestem w stanie oddać ducha tego miejsca, dlatego wspomogę się zdjęciami, które lepiej przedstawiają to, o czym piszę.
Tak naprawdę The Cotswolds było prawie ostatnim miejscem podczas mojego wyjazdu, które chciałem zobaczyć i kończę powoli zygzakowanie po Wielkiej Brytanii i zmierzam ku końcowi. Przejeżdżam jeszcze przez Oxford i zbliżam się powoli do Londynu. Ostatnie dni, odkąd kuchenka przestała działać były wyjątkowo ciężkie. Nie byłem w stanie się wystarczająco odżywić by mieć siły na długą i ciężką jazdę, a na domiar złego męczyły mnie jakieś bóle brzucha. Dobrze, że bez kuchenki zostałem tylko na ostatnich parę dni, a nie już na początku, w odludnej Szkocji. W Londynie korzystam z ogromnej uprzejmości i gościnności znajomej, u której się zatrzymuję. Lokalizacja jest wręcz idealna bo przyjeżdżam od zachodu, więc nie muszę przedzierać się przez całe miasto tylko od razu jestem na miejscu. Co więcej, po dwóch dniach zwiedzania na piechotę Londynu dojazd na lotnisko Luton także jest prosty – praktycznie spod samego domu wiedzie ścieżka rowerowa.
Zdjęcia są absolutnie z kosmosu, dla porównania moje, bardzo kosmetycznie poprawione zdjęcie z tego samego miejsca:
Inne miejsca też tak dobrze na żywo nie wyglądają
;)
Świetna wyprawa i super widoki. Zdjęcia przepiękne, ale również moim zdaniem obróbka przesadzona. W niektórych miejscach kolory są tak nienaturalne, że to bardzo utrudnia odbiór.
Przepiękne zdjęcia!Mam pytanie: jak radziłeś sobie z deszczem i mokrymi ubraniami? Czy można i jak długo jechać w przemokniętych ubraniach?Spałeś w namiocie, u ludzi w WS i gdzieś jeszcze czy reszta to też był namiot?
@namteH -> W przemokniętych ubraniach możesz jechać tak długo jak tylko chcesz
:P A tak bardziej serio to miałem na sobie kilka warstw i ta najbardziej zewnętrzna była względnie wodoodporna. Oczywiście po całym dniu jazdy albo się zapocisz albo przemokniesz i wtedy i tak jesteś mokry i tak. Dopóki jednak się ruszasz, jedziesz to jest Ci ciepło. Najgorzej żeby się zatrzymać, wtedy wychładzasz się dość szybko. Dużo zależy jeszcze od wiatru. Jak się dobrze ubierzesz, od butów po głowę to jesteś w stanie jechać w deszczu cały dzień, a ile dasz radę i kiedy powiesz sobie dość to kwestia dość indywidualna.Reszta to był namiot. Tylko 3 noclegi WS + 2 noce w Londynie u znajomych.@Donovaninho -> Aż tak źle nie było żeby było wszystko zamknięte lub nic nie było. Skandynawia pod tym względem jest gorsza. Jedyna taka sytuacja, gdy skończyła się benzyna w kuchence, a denaturat nie chciał się palić i zostaliśmy z lekko ciepłym makaronem. Wówczas do najbliższego sklepu i stacji benzynowej było 70km, ale o ile dobrze pamiętam była to sobota lub niedziela to udało się do 16 dotrzeć do sklepu, a stacja była samoobsługowa.Nie dziwię się, że w Iranie karmili tę dziewczynę, choć ostatnio spotykałem tam rowerzystów i nie wspominali nic
:PPS Dzięki za feedback co do zdjęć, od następnej relacji się poprawię
:D
Ścieżką rowerową opuszczam miasto i zmierzam na wschód – w kierunku Anglii. Prowadzi ona, jakże by inaczej, polami, lasami, a nawet od czasu do czasu trafi się jakiś wąwóz. Momentami bywa mokro i ślisko, a już szczególnie niebezpieczne jest na zjazdach i zakrętach. Myślę, że starty bieżnik w oponach nie pozostaje tu bez wpływu. Na następny wyjazd muszę usprawnić i pozmieniać parę rzeczy, ale o tym za może za później.
Walia pomimo swojej maleńkości i stosunkowo niewielkiej liczbie „rzeczy”, które może zaoferować turystom jest moim zdaniem naprawdę perełką wartą odkrycia i odwiedzenia. Pod względem krajobrazowym, przyrodniczym, kulturowym, historycznym, a także dla amatorów aktywności na świeżym powietrzu ma naprawdę sporo do zaoferowania. Pomimo, że spędziłem w niej stosunkowo niewiele czasu i tylko ją „przejechałem” to wywarła na mnie duże wrażenie. Zdaję sobie jednakże sprawę, że ten kierunek nie jest może typową destynacją turystyczną ale nie mniej jednak zdecydowanie warto się w niej rozsmakować. Gwarantuję, że nie zawiedzie.@namteH -> W przemokniętych ubraniach możesz jechać tak długo jak tylko chcesz :P A tak bardziej serio to miałem na sobie kilka warstw i ta najbardziej zewnętrzna była względnie wodoodporna. Oczywiście po całym dniu jazdy albo się zapocisz albo przemokniesz i wtedy i tak jesteś mokry i tak. Dopóki jednak się ruszasz, jedziesz to jest Ci ciepło. Najgorzej żeby się zatrzymać, wtedy wychładzasz się dość szybko. Dużo zależy jeszcze od wiatru. Jak się dobrze ubierzesz, od butów po głowę to jesteś w stanie jechać w deszczu cały dzień, a ile dasz radę i kiedy powiesz sobie dość to kwestia dość indywidualna.
Reszta to był namiot. Tylko 3 noclegi WS + 2 noce w Londynie u znajomych.
@Donovaninho -> Aż tak źle nie było żeby było wszystko zamknięte lub nic nie było. Skandynawia pod tym względem jest gorsza. Jedyna taka sytuacja, gdy skończyła się benzyna w kuchence, a denaturat nie chciał się palić i zostaliśmy z lekko ciepłym makaronem. Wówczas do najbliższego sklepu i stacji benzynowej było 70km, ale o ile dobrze pamiętam była to sobota lub niedziela to udało się do 16 dotrzeć do sklepu, a stacja była samoobsługowa.
Nie dziwię się, że w Iranie karmili tę dziewczynę, choć ostatnio spotykałem tam rowerzystów i nie wspominali nic :P
PS Dzięki za feedback co do zdjęć, od następnej relacji się poprawię :DAnglia
Do Anglii, a dokładniej do Kumbrii – jednego z najpopularniejszych turystycznych regionów kraju wjeżdżamy od północnego-zachodu. Park Narodowy Lake District, który będzie stanowił cel naszej wizyty w tej części Anglii to kraina lasów i jezior. Tego nie mogliśmy ominąć.
Nasz gospodarz Tom, który ugościł nas na kolejną noc w trakcie wycieczki, opowiada nam o okolicy, a na koniec odprowadza nas na swoim rowerze ładnych paręnaście kilometrów w głąb parku i pokazuje boczne drogi, którymi spokojnie jedziemy dalej. Niektóre z nich są tak bardzo boczne, że drogę zagradzają pozamykane na skobel furtki, które zapobiegają rozchodzeniu się owiec poza wyznaczony teren. Nie stanowi to jednak żadnego problemu, po prostu trzeba zejść z roweru, otworzyć bramkę, przejechać i zamknąć ją za sobą lub po prostu puścić luźno by zamknęła się sama.
Od zachodu objeżdżamy jezioro Windermere. Z tej strony jest jakby mniej turystów, a ruch samochodowy znikomy. Wzdłuż dróg ciągną się kamienne murki, wysokie żywopłoty, a gdzieś między tym wszystkim odnajdujemy krzaki jeżyn pełne owoców. Jest ich tak dużo, że można czerpać garściami. Zbieram na zapas – będą do kisielu na wieczorną kolację.
Mam wrażenie, że w Anglii każda droga, pole, posesja są ogrodzone kamiennym murem. Zauważalnie więcej ich tu jest aniżeli w Szkocji. Zmieniło się też obowiązujące prawo, niestety na naszą niekorzyść. O ile Szkocja dopuszcza nocowanie na dziko, nawet na tych ogrodzonych polach, o tyle w Anglii nie jest to uregulowane prawnie i jakby bardziej nielegalne. Oczywiście nie jest to problem w przypadku chęci rozbici namiotu na jedną noc w ustronnym miejscu, ale powoduje zwiększony niepokój jak taka sytuacja może zostać odebrana.
Za Lake District rozdzielamy się z Ewą i kontynuuję jazdę samotnie w kierunku wschodnim. Chcę jeszcze przejechać przez Park Narodowy Yorkshire Dales, który swoją drogą bardzo mi się podoba. Niby nic takiego, zwykłe wzgórza, wioski przecięte wąską drogą, ale atmosfera jaką odczuwam jest nieprzeciętna. Ponownie pola, lasy, pagórki, pasące się owce, domy zbudowane z kamienia pamiętające nierzadko czasy kilka wieków wstecz i wszystko to otoczone kamiennymi murkami. Od czasu do czasu przez takie brukowane wioski przepływa mały potok, a nad nim rozciąga się, jakżeby inaczej – kamienny most spinający dwa brzegi. Choć bywało też tak, że droga przecinała strumyk i prowadziła przez najprawdziwszy bród i po prostu przejeżdżałem wtedy przez wodę.
Mimo, że droga wiedzie pod górę to jestem bardzo zachwycony okolicą. Myślę, że jadąc autem nie byłbym w stanie tego tak odebrać, bo na rowerze mam okazję delektować się okolicą przez kilka godzin. Tyle właśnie czasu potrzebuję by przejechać przez sporą część parku. Autem natomiast przeciąłbym go w parę minut i nawet nie zauważył tego, co wyłapałem różnymi zmysłami jadąc rowerem.
Szczęśliwie się składa, że moi znajomi mieszkający od paru lat w Australii są obecnie w domu, w okolicach Manchesteru i właśnie jadą na wakacje do Szkocji. Mamy zatem okazję się spotkać. Od dwóch tygodni, tzn. odkąd tylko przyleciałem do Zjednoczonego Królestwa planowaliśmy jak i gdzie się umówić tak abyśmy zdążyli się spotkać przed ich wyjazdem na urlop. Udaje nam się właśnie po drodze, tuż przy Yorkshire Dales. Matta dostrzegam jeszcze zanim zdążył zaparkować. Ze swoimi jasnymi włosami rzuca się w oczy. Poza tym, ile aut w Anglii ma na dachu deskę do surfowania?
Żadne z nas nie ma dużo czasu, ale dość szybko nadrabiamy zaległości w rozmowie. Szczęśliwie się składa, że Matt i Yilang lecą w październiku do Nowej Zelandii na kilka miesięcy, więc będzie kolejna szansa na spotkanie. Oby tym razem dłuższe.
Manchester decyduję się ominąć żeby już nie dokładać sobie drogi ale z ciekawości decyduję się na Liverpool. Szczerze mówiąc szybko tej decyzji żałuję. Nie dlatego żeby Liverpool był jakimś odrażającym i paskudnym miejscem, bo tak nie jest, ale dlatego, że jazda załadowanym rowerem po mieście nie należy do najprzyjemniejszych. Ahh, czy wspomniałem już, że środkowa zębatka z przodu jest tak zużyta, że łańcuch jej prawie nie łapie i muszę sobie radzić naokoło? Ano właśnie. To także utrudnia szybkie ruszanie spod świateł.
Co do samego Liverpoolu to przejeżdżam tylko przez Albert Dock i oglądam nabrzeże. Wszędzie czuć ducha Beatlesów, którzy wydaje się jakby tutaj byli szczególnie nieśmiertelni.
Wyjazd z miasta, a raczej przeprawa przez rzekę Mersey nie jest możliwa, bo dwa tunele, które prowadzą na drugą stronę są stricte tylko dla ruchu samochodowego. Zostaje mi więc prom na drugi brzeg. Z poziomu wody mam jeszcze jedną, ostatnią okazję obserwować nabrzeże wraz z budynkami, które teraz ładnie prezentują się w popołudniowym świetle.
Droga do Chester, bo tam właśnie zmierzam przed odbiciem w stronę Walii upływa mi bardzo dobrze i w mieście melduję się jakieś dwie godziny później. Zatrzymuję się na chwilę by rozejrzeć się po centrum i ruszam w stronę Walii.
Drugi raz ponownie do Anglii wjeżdżam od strony Chepstow przez most Severn, po którym na szczęście prowadzi ścieżka rowerowa. Dopiero potem sprawa się komplikuje i nie ma jednej prostej drogi by ominąć Bristol. Całe szczęście, że ścieżka rowerowa ciągnie się dalej i całkiem sprawnie nie tylko wjeżdżam nią do miasta, ale i z niego wyjeżdżam. Ponadto między Bristolem, a Bath poprowadzono kolejną ścieżkę rowerową w miejsce starej linii kolejowej. Ruch jaki na niej panuje jest przeogromny. Każdy dokądś pędzi.
Pierwotnie planowałem zjechać trochę na południe i zobaczyć Stonehenge. Byłem już nawet bardzo blisko, bo zaledwie 20km ale zrezygnowałem i zmieniłem plany. Po pierwsze, poprzedni dzień dał mi trochę w kość i nie dość, że przemokłem po prawie pół dnia jazdy w deszczu to na koniec dnia kuchenka całkowicie odmówiła posłuszeństwa i zamiast ciepłej kolacji, na którą ostrzyłem sobie już wcześniej zęby zostałem o suchym prowiancie. Już wcześniej były problemy ze słabym ciśnieniem podczas gotowania i zapychała się. Tym razem jednak wygląda na to, że zapchała się na stałe i żadne czyszczenie nie pomaga. Jakby tego było mało to podczas rozkładania i naciągania namiotu na silnym wietrze złamał się jeden plastik stabilizujący stelaż poprzeczny. Niby drobiazg, ale w namiocie takiej klasy nie powinno się coś takiego stać.
Niebo wygląda jakby zaraz znów miało zacząć padać, więc rezygnuję ze Stonehenge i wybieram The Cotswolds – obszar o wybitnym pięknie naturalnym (AONB – Area of Outstanding Beauty). W skład tego obszaru wchodzi wiele wiosek i miasteczek na terenie Zjednoczonego Królestwa, które podlegają specjalnej ochronie. Wioski te rozrzucone są wśród pofalowanych wzgórz południowo-środkowej Anglii i zwykle zbudowane są z kamienia. Z początku nie mogłem zrozumieć co to jest to całe Cotswolds i gdzie je znajdę. Dopiero po czasie pojąłem, że to jest to wszystko, co dookoła. W skład AONB wchodzą między innymi takie perełki jak Stow-on-The-Wold, Bibury ze swoją Arlington Row, Burford, Cirencester, Moreton-in-Marsh czy Bradford on Avon. Wszystkie są przepiękne i gdyby nie samochody to można by pomyśleć, że czas się w nich zatrzymał. Nie jestem w stanie oddać ducha tego miejsca, dlatego wspomogę się zdjęciami, które lepiej przedstawiają to, o czym piszę.
Tak naprawdę The Cotswolds było prawie ostatnim miejscem podczas mojego wyjazdu, które chciałem zobaczyć i kończę powoli zygzakowanie po Wielkiej Brytanii i zmierzam ku końcowi. Przejeżdżam jeszcze przez Oxford i zbliżam się powoli do Londynu. Ostatnie dni, odkąd kuchenka przestała działać były wyjątkowo ciężkie. Nie byłem w stanie się wystarczająco odżywić by mieć siły na długą i ciężką jazdę, a na domiar złego męczyły mnie jakieś bóle brzucha. Dobrze, że bez kuchenki zostałem tylko na ostatnich parę dni, a nie już na początku, w odludnej Szkocji.
W Londynie korzystam z ogromnej uprzejmości i gościnności znajomej, u której się zatrzymuję. Lokalizacja jest wręcz idealna bo przyjeżdżam od zachodu, więc nie muszę przedzierać się przez całe miasto tylko od razu jestem na miejscu. Co więcej, po dwóch dniach zwiedzania na piechotę Londynu dojazd na lotnisko Luton także jest prosty – praktycznie spod samego domu wiedzie ścieżka rowerowa.